تست آزمایشگاهی بیماری‌های مقاربتی (آزمایش VDRL)، یک ابزار غربالگری برای شناسایی عفونت مقاربتی یا سیفلیس، که ناشی از باکتری اسپیروکت ترپونما پالیدوم است، محسوب می‌شود.
این آزمایش، یک تست غیرترپونمال است که به دنبال آنتی‌بادی‌های IgM و IgG در برابر مواد لیپووئیدی آزاد شده از سلول‌های میزبان آسیب‌دیده و همچنین مواد لیپوپروتئین مانند کاردیولیپین آزاد شده از ترپونم‌ها، می‌گردد. این آنتی‌بادی‌ها به عنوان “reagins” نیز شناخته می‌شوند.
بنابراین، آزمایش VDRL یک تست میکروفلوکولاسیون است که به عنوان یک جزء از آزمایش‌های غربالگری برای سیفلیس، همراه با آزمایش‌های خاص‌تر برای تشخیص این بیماری، استفاده می‌شود.
نتایج این آزمایش، معمولاً 1-2 هفته پس از ظهور ضایعه اولیه مثبت می‌شود. واکنش‌های آزمایش در مراحل مختلف بیماری سیفلیس متفاوت است؛ در مرحله پایانی سیفلیس اولیه واکنشی حدود 50-75% مشاهده می‌شود، در سیفلیس ثانویه نرخ واکنش‌پذیری بسیار بیشتری، حدود 100%، و در مراحل بعدی واکنش‌پذیری کاهش می‌یابد (حدود 75%).
اصول عملکرد آزمایش VDRL، به این صورت است که این تست، آنتی‌بادی‌های تولید شده علیه آنتی‌ژن‌های آزاد شده توسط سلول‌های میزبان آسیب‌دیده را در بیماران مبتلا به سیفلیس شناسایی می‌کند.
آنتی‌ژن مورد استفاده در این آزمایش (که به آن آنتی‌ژن VDRL می‌گویند) شامل 0.03٪ کاردیولیپین، 0.21٪ لسیتین و 0.9٪ کلسترول است. این آنتی‌ژن در یک محلول نمکی بافر معلق است و هنگامی که با آنتی‌بادی‌های لیپوئیدی در سرم یا مایع مغزی بیماران سیفلیس ترکیب می‌شود، باعث تشکیل لخته می‌شود.
برای انجام این آزمایش، ابتدا یک قطره آنتی‌ژن روی لام قرار می‌گیرد و سپس یک قطره سرم به آن اضافه می‌شود. محتوا با استفاده از شیکر مخلوط می‌شود و در صورتی که آزمایش مثبت باشد، لخته‌ای تشکیل می‌شود که می‌توان آن را با استفاده از میکروسکوپ مشاهده کرد. اگلوتیناسیون نشان می‌دهد که آیا نمونه ایجاد واکنش کرده است یا آیا آنتی‌بادی‌های خودکار در نمونه بیمار وجود دارد، در حالی که نمونه‌های بدون واکنش به صورت یک محلول همگن ظاهر می‌شوند.
الزامات آزمایش VDRL
برای انجام آزمایش VDRL، الزاماتی مانند سرم بیمار، حمام آب، آنتی‌ژن کاردیولیپین تازه آماده شده، اسلاید VDRL، چرخاننده مکانیکی، پیپت و سرنگ زیرپوستی با سوزن و میکروسکوپ لازم است. همچنین، کنترل‌های سرمی واکنشی و غیر واکنشی نیز برای انجام صحیح آزمایش لازم است.
مراحل آزمایش VDRL
این آزمایش می‌تواند به دو صورت کیفی و کمی انجام شود. در آزمایشات کیفی، تیتر آنتی‌بادی‌ها به صورت کمی مورد ارزیابی قرار نمی‌گیرد ولی در آزمایشات کمی، تعیین تیتر آنتی‌بادی‌ها انجام می‌شود.
روش کیفی
۱. سرم بیماران به مدت ۳۰ دقیقه در حمام آب غیرفعال و در دمای ۵۶ درجه سانتی‌گراد حرارت داده می‌شود تا مهارکننده‌های غیراختصاصی مانند کمپلمان حذف شوند.
۲. سرم بیماران، آنتی‌ژن VDRL و کنترل‌ها به دمای اتاق آورده می‌شوند.
۳. یک قطره از نمونه آزمایش، کنترل‌های مثبت و منفی بر روی اسلاید قرار می‌گیرد.
۴. یک قطره از سوسپانسیون آنتی‌ژن رقیق شده به حجم نمونه اضافه می‌شود.
۵. محتوا با استفاده از یک چوب اختلاط مخلوط می‌شود.
۶. اسلاید به آرامی و به صورت مداوم چرخانده می‌شود.
۷. لخته شدن با استفاده از میکروسکوپ بررسی می‌شود.
روش کمی
۱. نمونه‌های سرم تا تیتر رقیق می‌شوند و در اسلاید انجام می‌شود.
۲. نمک ۰/۹٪ را در دایره‌های مربوطه قرار دهید.
۳. سرم را در دایره‌های مختلف پیپت قرار دهید و مخلوط کنید.
۴. سوسپانسیون آنتی‌ژن را به دایره‌ها اضافه کرده و مخلوط کنید.
۵. اسلاید را در چرخاننده مکانیکی قرار داده و آزمایش را انجام دهید.
با اجرای این مراحل، آزمایش VDRL با دقت و صحت لازم انجام می‌شود.
تفسیر نتایج آزمایش VDRL
نتایج مثبت: حضور توده‌های آنتی‌ژن-آنتی‌بادی در مرکز یا حاشیه دایره آزمایش به مثبت بودن آزمایش VDRL اشاره دارد.
نتایج منفی: عدم وجود توده‌های آنتی‌ژن-آنتی‌بادی، با ظاهری صاف و یکنواخت خاکستری روشن و بدون اشکال سنگدانه مانند مشخص می‌شود.
سرم‌های واکنش‌پذیر و ضعیف واکنش‌دهنده نیاز به رقت‌سازی سریالی برای تخمین تیتر آنتی‌بادی دارند. تیتر بالاترین رقت گزارش می‌شود که نتیجه آزمایش مثبت را نشان می‌دهد.
کاربردهای آزمایش VDRL
بیشتر به عنوان تست غربالگری عفونت سیفلیس استفاده می‌شود.
جزء آزمایشات بارداری برای غربالگری سیفلیس استفاده می‌شود.
آزمایش VDRL برای سیفلیس همچنین در صورت درمان برای بیماری‌های مقاربتی دیگر مانند سوزاک، آلوده به HIV یا در صورت داشتن فعالیت جنسی پرخطر انجام می‌شود.
اگر فرد قبلاً برای سیفلیس درمان شده باشد، VDRL برای آزمایش‌های بعدی بر اساس توصیه‌های مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) استفاده می‌شود.
مزایای آزمایش VDRL
آزمایش VDRL پرکاربردترین تست ساده و سریع برای سیفلیس است.
تست‌های VDRL سریع، آسان برای انجام و برای غربالگری نمونه‌ها عالی هستند.
آزمایش VDRL همچنین در تشخیص سیفلیس مادرزادی مفید است.
با توجه به اینکه ارگانیسم Treponema pallidum را نمی‌توان در محیط‌های مصنوعی کشت داد، غربالگری سیفلیس از طریق آزمایش‌های سرولوژیکی مانند VDRL اهمیت پیدا می‌کند.
برای اینکه این آزمایش دقیق باشد، بیمار نیازی به داشتن علائم سیفلیس ندارد. می‌تواند سیفلیس را در بیماران بدون علامت تشخیص دهد.
از آنجایی که این یک آزمایش غیر ترپونما (تست غیر اختصاصی) است، برای بررسی سیفلیس همراه با سایر ترپونماتوزها، Yaws و Pinta استفاده می‌شود.
محدودیت‌های آزمایش VDRL
آزمایش VDRL، علامتی برای عفونت پالیدوم، یک آزمایش غیر ترپونمال واکنشی است که برای تشخیص سیفلیس به تنهایی کافی نیست. هر آزمایش VDRL واکنشی باید با یک تست خاص یا ترپونمال مانند تست TPHA، FTA-ABS تایید شود.
آنتی‌بادی‌های ضد لیپوئیدی که در نتیجه سیفلیس یا بیماری‌های ترپونمال تولید می‌شوند، ممکن است در پاسخ به بیماری‌های غیرترپونمایی نیز تولید شوند، به‌ویژه در بیماری‌های ماهیت حاد و مزمن که بافت را آسیب می‌زنند.
آزمایش VDRL همواره دقیق نیست. به‌عنوان مثال، اگر فردی کمتر از سه ماه مبتلا به سیفلیس باشد، نتایج منفی کاذب ممکن است رخ دهد، زیرا بدن ممکن است زمانی برای تولید آنتی‌بادی‌ها ببرد. همچنین، این آزمایش در مراحل پایانی سیفلیس هم قابل اعتماد نیست.
از سوی دیگر، نتایج مثبت کاذب ممکن است در شرایطی مانند ابتلا به HIV، بیماری لایم، مالاریا، ذات‌الریه، لوپوس اریتماتوز سیستمیک، مصرف داروی وریدی و سل مشاهده شود.
آنتی‌بادی‌های تولید شده در پاسخ به عفونت سیفلیس ممکن است حتی پس از درمان باقی بمانند.
واکنش پروزون نیز ممکن است رخ دهد که در آن واکنش با سرم رقیق نشده مهار می‌شود. این پدیده ممکن است زمانی مشکوک شود که یک نمونه در آزمایش کیفی فقط یک نتیجه واکنش ضعیف یا یک نتیجه غیر واکنشی خشن تولید کند.
همچنین، آزمایش VDRL ممکن است در افرادی از مناطقی که این بیماری‌ها بومی هستند واکنش نشان دهد. به‌طور معمول، تیتر باقی‌مانده از این عفونت‌ها کمتر از 1:8 خواهد بود.
با راشا زیست همراه باشید…
